ارز دیجیتال نئو (NEO) چیست؟
شبکه بلاک چین نئو، شبکه‌ای مقیاس‌پذیر است که به‌عنوان رقیبی قدرتمند برای دیگر بلاک چین‌های رایج از قبیل بیت کوین و اتریوم ظاهر شده است. این شبکه خیلی از محدودیت‌های آن‌ها (از قبیل سرعت پایین تراکنش‌ها، هزینه بالای کارمزدها و عدم انجام تراکنش با بلاک چین‌های دیگر) را رفع می‌کند و قابلیت‌های جدیدی مثل امکان ذخیره فایل بر بستر بلاک چین ارائه می‌دهد. با ما همراه باشید تا با نگاهی دقیق‌تر با شبکه نئو آشنا شویم. شما می توانید.
نئو شبکه‌ای باقابلیت‌های بالا
نئو (Neo) شبکه‌ای مقیاس‌پذیر است که برای فعالیت‌های غیرمتمرکز ایجاد شده است. باوجود شباهت‌هایی بین نئو و اتریوم، نئو ویژگی‌های خاصی دارد که آن را از اتریوم متمایز می‌کند. مثلاً نئو از زبان‌های برنامه‌نویسی رایج از قبیل C++ و JS پشتیبانی می‌کند؛ اما در مقابل، فقط از زبان برنامه‌نویسی ویژه شبکه اتریوم می‌توان جهت برنامه‌نویسی برای این شبکه استفاده کرد.
افزون بر این، بسیاری از ارزهای دیجیتال در شبکه نئو قابل‌استفاده هستند، برعکس خیلی از شبکه‌های دیگر که تنها بر ارزهای خودشان متکی هستند. با این خصیصه مهم، نئو راه خود را در جهت تبدیل به سامانه‌ای دیجیتالی موفق در اقتصاد جهانی هموار می‌کند. در میان ارزهای دیجیتال پایدار، نئو موردی است که قابلیت بالایی برای توسعه بیشتر دارد.
مقایسه نئو با اتریوم
میزان کل عرضه نئو 100 میلیون واحد است که از 72 میلیون واحد اتریوم بیشتر است. در این شبکه از الگوریتم dBFT استفاده میشود که بر خلاف POW در اتریوم از مکانیزم متفاوتی برای تایید استفاده می کند. زبان برنامه نویسی این دو متفات است و اتریوم با C++ و go و نئو به زبان جاوا اسکریپت و C# توسعه داده شده. مهمترین مزیت نئو نسبت به اتریوم قابلیت مقیاس پذیری آن است که این مشکل در بیت کوین هم وجود دارد.
پیشینه نئو
شرکت OnChain شبکه نئو را به‌عنوان یک شبکه زنجیره بلوکی ایجاد کرده است. پژوهش‌ها در مورد این شبکه بلاک چین از سال ۲۰۱۴ میلادی شروع شده است. در واقع Neo نام ارز دیجیتال شبکه‌ای بلاک چینی بزرگ به نام نئو است.
این سیستم اقتصادی از سه جزء مهم تشکیل میشود که در ادامه مفصلاً بسط داده می‌شوند.
بخش‌های اصلی شبکه بلاک چین نئو:
- دارایی‌های دیجیتالی
- هویت دیجیتالی
- قراردادهای هوشمند
بلاک چین نئو و دارایی‌های دیجیتال
دارایی دیجیتال به دارایی‌ای گفته میشود که حق مالکیت داشته باشد و در فرمت کامپیوتری یا همان صفر و یک باشد. حق مالکیت حقیقی در دارایی‌های دیجیتال به خاطر ماهیت غیر فیزیکی بودن آن‌ها، خیلی مهم و چالش برانگیز است.
بلاک چین ابداعی بود که مالکیت حقیقی را در مورد دارایی‌های کامپیوتری فراهم کرد. در سیستم‌های زنجیره بلوکی امکان مالکیت بر دارایی‌های دیجیتال به‌صورت غیرمتمرکز، ایمن و به‌صورت کاملاً خودکار وجود دارد.
بر این اساس می‌توان دارایی‌های دیجیتال را به دو دسته تقسیم کرد:
- دارایی‌های دیجیتال فراگیر یا جهانی
- دارایی‌های دیجیتال قراردادی
دارایی‌های فراگیر آن نوع از دارایی‌ها هستند که در کل سیستم و توسط همه قراردادهای هوشمند به رسمیت شناخته می‌شوند و دارای ارزش و اعتبارند. دارایی‌های دیجیتال قراردادی تنها در بخشی از سیستم و به‌صورت خصوصی، فقط در قراردادهای ویژه مربوط به خودشان، معتبر هستند و توسط دیگر بخش‌های سیستم، به‌طور عمومی شناسایی نمی‌شوند.
بلاک چین نئو و هویت دیجیتال
وقتی اطلاعات شناسایی یک فرد حقیقی یا حقوقی روی کامپیوترهای یک سازمان ذخیره میشود، برای آن فرد هویت دیجیتال ساخته شده است. از هویت دیجیتال برای مالکیت دادن به دارایی‌های دیجیتال استفاده میشود. یک هویت دیجیتال مثل یک هویت حقیقی قابل‌اعتماد است و نشان‌دهنده یک فرد است. از شیوه‌های مختلفی می‌توان تأیید هویت در شبکه نئو را انجام داد که عبارت‌اند از:
- شناسایی چهره
- اثرانگشت
- صدا
- پیامک
- روش‌های چندمرحله‌ای دیگر
بلاک چین نئو و قراردادهای هوشمند
قرارداد هوشمند یک پیمان‌نامه دیجیتالی است که می‌تواند در قراردادهای مشارکتی یا تأییدی و یا برای اعمال مفادی خاص اجرا شود. با استفاده از قراردادهای هوشمند می‌توان بدون نیاز به شخص سوم از ضمانت اجرایی قراردادها بهره برد. در قراردادهای هوشمند، تمام کارها قابل ره‌گیری و برگشت‌ناپذیر هستند. گروهی از قراردادهای هوشمند، یک برنامه غیرمتمرکز را تشکیل می‌دهند که DAPP نامیده میشود.
چگونگی فعالیت قراردادهای هوشمند
قرارداد های هوشمند نوعی کد برنامه نویسی روی شبکه بلاکچین هستند تا در شرایط خاص، دستورات ویژه ای را که برنامه نویس به آن داده است، اجرا کنند. قراردادهای هوشمند یک نوآوری انقلابی است که ما را از اعتماد به دیگران بی نیاز می‌کنند. چون معاملات قابل ردیابی و برگشت ناپذیر هستند و این بزرگترین ویژگی آنهاست. برای اطلاعات بیشتر مقاله قرارداد هوشمند چیست؟ را مشاهده کنید.
داکر یا Docker همانند یک ماشین مجازی است که در مورد قراردادهای هوشمند بکار می‌رود. هم‌اکنون با استفاده از داکر می‌توان از زبان‌های برنامه‌نویسی متنوعی برای نوشتن قراردادهای هوشمند نئو استفاده کرد. زبان‌های برنامه‌نویسی C#، Java و Python از زبان‌های قابل‌استفاده در داکر هستند. تمام این‌ها در حالی است که اگر کسی قصد نوشتن قراردادی هوشمند بر بستر شبکه اتریوم را داشته باشد، باید از زبان برنامه‌نویسی مخصوص شبکه اتریوم در ماشین مجازی استفاده کند. این مسئله بسیار مهمی است که هم برای برنامه‌نویسان مشکل‌آفرین است و هم اینکه به دلیل استقبال کم از آن، در ادامه موجب می شود تا قراردادهای هوشمند نوشته شده بر بستر اتریوم از تنوع و کیفیت مناسبی برخوردار نباشند. برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد داکر از اینجا به سایت رسمی نئو مراجعه کنید.
واحدهای ارزی شبکه نئو
همه توکن‌های شبکه نئو از قبل ایجاد شده است و بر طبق اصول خاصی بین کاربران آن توزیع میشود. این برخلاف بسیاری از شبکه‌های بلاک چین رایج است که بر اساس الگوریتم اثبات کار و استخراج کار می‌کنند. شبکه بلاک چین نئو بر اساس الگوریتمی به‌روزتر به نام اثبات سهام کار می‌کند. در شبکه نئو دو نوع توکن وجود دارد:
- توکن NEO
- توکن GAS
از هر دو نوع از توکن‌های موجود در شبکه نئو، تعداد ۱۰۰ میلیون واحد در شبکه وجود دارد. نصف تعداد کل توکن‌های NEO، یعنی پنجاه میلیون، به‌صورت پیش‌فروش فروخته شده است. نصف دیگر توکن‌های NEO نیز به‌تدریج پخش میشود. برخلاف بعضی ارزهای دیجیتال موجود که حداقل مقدار آن‌ها به‌صورت اعشاری از یک واحد است، حداقل مقدار توکن NEO یک واحد NEO است.
کارکرد توکن‌های NEO
- ده میلیون واحد NEO جهت جذب توسعه‌دهندگان و اعضای اصلی شبکه خرج میشود.
- ده میلیون واحد دیگر برای جذب برنامه‌نویس‌ها به سیستم نئو بکار می‌رود.
- پانزده میلیون NEO در سرمایه‌گذاری برای برنامه‌های کاری نئو در ارتباط با بلاک چین‌های دیگر خرج میشود. هزینه از این بخش تنها توسط اعضای شورای اصلی قابل انجام است.
- 15 میلیون واحد NEO برای مواقع اضطراری نگهداری میشود.
نکته: قرار نیست بیشتر از ۱۵ میلیون توکن NEO بیشتر مصرف شود.
کارکرد توکن‌های GAS
در ازای نگهداری توکن‌های NEO در کیف پول‌ها، در قالب توکن‌های GAS به کاربران سود داده میشود. در برابر هر واحد NEO، روزانه 0003/0 واحد توکن GAS داده میشود. این توکن‌های GAS در آینده مفید خواهند بود.
مثلاً توکن‌های GAS ایجادشده، برای پرداخت کارمزد ساخت قراردادهای هوشمند بکار می‌رود.
امنیت شبکه‌های بلاک چین
از مهمترین مسائلی که در شبکه‌های غیرمتمرکز وجود دارد، به اجماع یا به توافق رسیدن است. این قضیه به‌عنوان «مسئله فرمانده بیزانس (Byzantine General’s Problem)» شناخته میشود.
به‌طور خلاصه، مشکل فرمانده بیزانس این است که اگر فرماندهان ارتش از راه دور پیامی به سربازان خود ارسال کنند، چه ضمانتی وجود دارد که پیامی که به سربازان تحویل داده میشود، در بین راه تغییر نکرده است؟
ظهور این مسئله در بلاک چین عمومی به این صورت است که وقتی شما از کیف پول خود مثلاً 10 بیت کوین به شخصی دیگر منتقل می‌کنید، چطور ممکن است که این تراکنش در بین راه به 100 بیت کوین تغییر نکرده باشد؟
این مسئله را ناکاموتو با پروتکل اثبات کار رفع کرد. پروتکل اثبات کار نوعی رمزگذاری پیام‌ها است که جلوی تغییر محتوای یک تراکنش را در بین راه می‌گیرد؛ یعنی به‌اصطلاح پیام ارسالی از فرمانده به سربازان تغییر نمی‌کند و اگر تغییر کند، از آنجا که رمزگذاری شده است، تشخیص داده میشود.
حالا در بلاک چین نئو
بیت کوین، اتریوم و بعضی از ارزهای دیجیتال دیگر، از پروتکل اثبات کار بهره می‌برند؛ اما دیگر این روش گران‌قیمت و از کار افتاده است. از همین رو شبکه بلاک چین نئو با یک پروتکل پیشرفته‌تر کار می‌کند. این روش به‌عنوان «نماینده تخریب خطای بیزانس» یا «dBFT» معروف است.
اساس کار این الگوریتم تا حد بالایی شبیه همان الگوریتم اثبات کار است اما تفاوت‌هایی دارد که هزینه بالا و سرعت کم پروتکل اثبات کار را رفع می‌کند.
الگوریتم اجماع dBFT در نئو با الگوریتم بلاک چین‌های رایج
در الگوریتم dBFT:
• عوض اینکه همه نود‌ها به بررسی تراکنش‌ها بپردازند و سرعت شبکه را پایین بیاورند، نود‌های خاصی (نود حسابدار یا Bookkeeping node) به بررسی تراکنش‌ها مشغول خواهند بود و درنتیجه سرعت کار شبکه برای ثبت تراکنش‌ها بسیار بالا می‌رود.
• بجای اینکه همه نود‌ها بتوانند در فرآیند پردازش تراکنش‌ها شرکت کنند (و حمله ۵۱ درصد مربوط به الگوریتم اثبات کار قابل‌اجرا باشد)، این بار نود‌های حسابدار، به‌صورت تصادفی انتخاب می‌شوند. درنتیجه کسی نمی‌داند کدام نود‌ها حسابدار هستند. به این طریق، احتمال حمله 51 درصد، به صفر میل می‌کند.
سرعت شبکه نئو
سرعت تراکنش‌ها ویژگی بسیار مهم و تأثیرگذاری برای یک شبکه بلاک چین است. سرعت در شبکه نئو برخلاف اتریوم که ۱۴ تراکنش بر ثانیه هست، هزار تراکنش در هر ثانیه است.
کارمزد شبکه نئو
در شبکه نئو، برای پرداخت کارمزد تراکنش‌ها و هزینه ایجاد قراردادهای هوشمند، از توکن‌های GAS استفاده میشود. از آنجا که با نگهداری توکن‌های NEO در کیف پول، هر روز مقداری توکن GAS به کاربران تعلق می‌گیرد، درنتیجه به طریقی هزینه تراکنش‌ها و کارمزدها از همان GASهای واریز شده به کیف پول کسر میشود.
جمع‌بندی
علیرغم اینکه شبکه‌های بلاک چین بزرگ امروزی بسیار موفق هستند، اما برای کارایی بیشتر و مواجهه با آینده باید قابلیت‌های بیشتری را دارا باشند. همچنین این شبکه‌ها با محدودیت‌هایی دست‌وپنجه نرم می‌کنند که سنگ بزرگی جلو راه موفقیت آن‌ها در آینده میشود. به همین دلیل، شبکه نئو جایگزینی کارآمد برای شبکه‌های بلاک چین است که هم راحتی بیشتری را برای کاربران ارائه می‌کند و هم ویژگی‌های جدیدتر و مهم‌تری را ارائه می‌دهد.