NEO یا نئو یک ارزدیجیتال مشابه با اتریوم است. هدف این ارز دیجیتال چینی پیاده سازی اقتصاد هوشمند است. نئو قرار است با تبدیل دارایی های کنونی به دارایی های دیجیتال و ایجاد هویت دیجیتالی به این هدف برسد.
ای ارز یک ارز قدیمی به حساب می آید که از سال 2014 راه اندازی شد و در ابتدا به نام آنت شیرز یا antshares نامگذاری شد و در سال 2017 به نئو تغییر نام داد.
شهرت این ارز به دلیل جهش ارزشش بود و خیلی زود به اتریوم چینی مشهور شد.
نئو بخش های جانبی متعددی مثل NeoX و NeoFS و NeoQS دارد که به منظور تامین منابع مالی در یک بلاکچین و تایید هویت داده ها استفاده میشوند
ئو (Neo) شبکه‌ای مقیاس‌پذیر است که برای فعالیت‌های غیرمتمرکز ایجاد شده است. باوجود شباهت‌هایی بین نئو و اتریوم، نئو ویژگی‌های خاصی دارد که آن را از اتریوم متمایز می‌کند. مثلاً نئو از زبان‌های برنامه‌نویسی رایج از قبیل C++ و JS پشتیبانی می‌کند؛ اما در مقابل، فقط از زبان برنامه‌نویسی ویژه شبکه اتریوم می‌توان جهت برنامه‌نویسی برای این شبکه استفاده کرد.
افزون بر این، بسیاری از ارزهای دیجیتال در شبکه نئو قابل‌استفاده هستند، برعکس خیلی از شبکه‌های دیگر که تنها بر ارزهای خودشان متکی هستند. با این خصیصه مهم، نئو راه خود را در جهت تبدیل به سامانه‌ای دیجیتالی موفق در اقتصاد جهانی هموار می‌کند. در میان ارزهای دیجیتال پایدار، نئو موردی است که قابلیت بالایی برای توسعه بیشتر دارد.
مقایسه نئو با اتریوم
میزان کل عرضه نئو ۱۰۰ میلیون واحد است که از ۷۲ میلیون واحد اتریوم بیشتر است. در این شبکه از الگوریتم dBFT استفاده میشود که بر خلاف POW در اتریوم از مکانیزم متفاوتی برای تایید استفاده می کند. زبان برنامه نویسی این دو متفات است و اتریوم با C++ و go و نئو به زبان جاوا اسکریپت و C# توسعه داده شده. مهمترین مزیت نئو نسبت به اتریوم قابلیت مقیاس پذیری آن است که این مشکل در بیت کوین هم وجود دارد.
پیشینه نئو
شرکت OnChain شبکه نئو را به‌عنوان یک شبکه زنجیره بلوکی ایجاد کرده است. پژوهش‌ها در مورد این شبکه بلاک چین از سال ۲۰۱۴ میلادی شروع شده است. در واقع Neo نام ارز دیجیتال شبکه‌ای بلاک چینی بزرگ به نام نئو است.
هدف از شبکه نئو ساخت یک شبکه اقتصادی هوشمند است که مشکلات نظام‌های مالی امروزه را برطرف کند.
این سیستم اقتصادی از سه جزء مهم تشکیل میشود که در ادامه مفصلاً بسط داده میشوند.
بخش‌های اصلی شبکه بلاک چین نئو:
- دارایی‌های دیجیتالی
- هویت دیجیتالی
- قراردادهای هوشمند
بلاک چین نئو و دارایی‌های دیجیتال
دارایی دیجیتال به دارایی‌ای گفته میشود که حق مالکیت داشته باشد و در فرمت کامپیوتری یا همان صفر و یک باشد. حق مالکیت حقیقی در دارایی‌های دیجیتال به خاطر ماهیت غیر فیزیکی بودن آن‌ها، خیلی مهم و چالش برانگیز است.
بلاک چین ابداعی بود که مالکیت حقیقی را در مورد دارایی‌های کامپیوتری فراهم کرد. در سیستم‌های زنجیره بلوکی امکان مالکیت بر دارایی‌های دیجیتال به‌صورت غیرمتمرکز، ایمن و به‌صورت کاملاً خودکار وجود دارد.
بر این اساس می‌توان دارایی‌های دیجیتال را به دو دسته تقسیم کرد:
- دارایی‌های دیجیتال فراگیر یا جهانی
- دارایی‌های دیجیتال قراردادی
دارایی‌های فراگیر آن نوع از دارایی‌ها هستند که در کل سیستم و توسط همه قراردادهای هوشمند به رسمیت شناخته میشوند و دارای ارزش و اعتبارند. دارایی‌های دیجیتال قراردادی تنها در بخشی از سیستم و به‌صورت خصوصی، فقط در قراردادهای ویژه مربوط به خودشان، معتبر هستند و توسط دیگر بخش‌های سیستم، به‌طور عمومی شناسایی نمی‌شوند.
بلاک چین نئو و هویت دیجیتال
وقتی اطلاعات شناسایی یک فرد حقیقی یا حقوقی روی کامپیوترهای یک سازمان ذخیره میشود، برای آن فرد هویت دیجیتال ساخته شده است. از هویت دیجیتال برای مالکیت دادن به دارایی‌های دیجیتال استفاده میشود. یک هویت دیجیتال مثل یک هویت حقیقی قابل‌اعتماد است و نشان‌دهنده یک فرد است. از شیوه‌های مختلفی می‌توان تأیید هویت در شبکه نئو را انجام داد که عبارت‌اند از:
- شناسایی چهره
- اثرانگشت
- صدا
- پیامک
- روش‌های چندمرحله‌ای دیگر
بلاک چین نئو و قراردادهای هوشمند
قرارداد هوشمند یک پیمان‌نامه دیجیتالی است که میتواند در قراردادهای مشارکتی یا تأییدی و یا برای اعمال مفادی خاص اجرا شود. با استفاده از قراردادهای هوشمند می‌توان بدون نیاز به شخص سوم از ضمانت اجرایی قراردادها بهره برد. در قراردادهای هوشمند، تمام کارها قابل ره‌گیری و برگشت‌ناپذیر هستند. گروهی از قراردادهای هوشمند، یک برنامه غیرمتمرکز را تشکیل می‌دهند که DAPP نامیده میشود.
چگونگی فعالیت قراردادهای هوشمند
قرارداد های هوشمند نوعی کد برنامه نویسی روی شبکه بلاکچین هستند تا در شرایط خاص، دستورات ویژه ای را که برنامه نویس به آن داده است، اجرا کنند. قراردادهای هوشمند یک نوآوری انقلابی است که ما را از اعتماد به دیگران بی نیاز میکنند. چون معاملات قابل ردیابی و برگشت ناپذیر هستند و این بزرگترین ویژگی آنهاست. برای اطلاعات بیشتر مقاله قرارداد هوشمند چیست؟ را مشاهده کنید.
داکر یا Docker همانند یک ماشین مجازی است که در مورد قراردادهای هوشمند بکار می‌رود. هم‌اکنون با استفاده از داکر می‌توان از زبان‌های برنامه‌نویسی متنوعی برای نوشتن قراردادهای هوشمند نئو استفاده کرد. زبان‌های برنامه‌نویسی C#، Java و Python از زبان‌های قابل‌استفاده در داکر هستند. تمام این‌ها در حالی است که اگر کسی قصد نوشتن قراردادی هوشمند بر بستر شبکه اتریوم را داشته باشد، باید از زبان برنامه‌نویسی مخصوص شبکه اتریوم در ماشین مجازی استفاده کند. این مسئله بسیار مهمی است که هم برای برنامه‌نویسان مشکل‌آفرین است و هم اینکه به دلیل استقبال کم از آن، در ادامه موجب می شود تا قراردادهای هوشمند نوشته شده بر بستر اتریوم از تنوع و کیفیت مناسبی برخوردار نباشند. برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد داکر از اینجا به سایت رسمی نئو مراجعه کنید.
امتیاز نقدینگی: 
امتیاز محبوبیت: 
امتیاز عملکرد: 
فاصله زمانی با ATH: 
فاصله قیمتی با ATH: 
